sanrılar
Sanıyoruz.
Denizin mavi olduğunu sanıyoruz mesela.
Oysa yalnızca gökyüzünün bir yansıması…
Tıpkı gerçek sandığımız nice şeyin, yalnızca zihnimizdeki bir yanılsamadan ibaret olması gibi.
Hiçbir şey, sandığımız gibi değil.
Bu manifesto, bir uyanış çağrısıdır. Sanrılarla yüzleşmeye, gerçekle hayali ayırmaya davettir.
Hatalarımızı görmek, eksiklerimizi kabul etmek,
ve en önemlisi, yıkıldığımız yerden yeniden kalkmayı öğrenmek için.
renk ve ışık
Her kadın bir hikâye taşır; her renk bir duygu fısıldar. Kadın sadece bir yüz değil, dünyanın tuvali olur. Fırça darbeleri yerine ışık, makyaj yerine hayatın özü. Onun yüzünden akan renkler,
bizi geleceğe bağlayan köprüleri inşa eder.
Ocak’ın grisiyle durgunluğu,
Nisan’ın yeşiliyle yeniden doğuşu,
Ağustos’un sıcağıyla tutkunun ateşini hissedersiniz.
O sadece makyaj yapmıyor,
geleceğe ışık oluyor.
karanlık taraf
Her insan, içinde hem yaratıcı hem yıkıcı bir gücü taşır. Karanlık dediğimiz, aslında bizim aydınlanmamış yanımızdır. Bastırdığımız, görmezden geldiğimiz, hatta korkup reddettiğimiz bu karanlık, ruhumuzun derinliklerinde büyür ve bizi, biz yapanın bir parçası olarak kalır.
Her fotoğraf bir ayna; kendimize doğru attığımız cesur bir adım. Bize unuttuklarımızı, sustuklarımızı ve reddettiklerimizi hatırlatıyor. İnsan, gölgesini kucakladığında bütünleşir.
sessizliğin yankısı
Meydanlarda yankılanan adımlar kayıp. Caddelerde birbirine çarpan omuzlar artık yok. İnsan sesinin yankısı bile susmuş, Neşenin, öfkenin, koşuşturmanın soluğu kesilmiş. Şehir, bir anlığına kendi sesini dinliyor.
Olmayanlar, olanlardan daha gürültülü. Boş stadyumlar, dolmayan tribünler, Bomboş çocuk parklarında sallanmayan salıncaklar...
Ve anladık:
Sessizlik, çoğu zaman en yüksek çığlıktır.