Meydanlarda yankılanan adımlar kayıp. Caddelerde birbirine çarpan omuzlar artık yok. İnsan sesinin yankısı bile susmuş, Neşenin, öfkenin, koşuşturmanın soluğu kesilmiş.  Şehir, bir anlığına kendi sesini dinliyor.

Bu boşluk yalnızca bir sessizlik değil; Kaldırımlara, boş banklara sinmiş bir tedirginlik. Bir yokluk, aynı zamanda bir varlık. Olmayanlar, olanlardan daha gürültülü. Boş stadyumlar, dolmayan tribünler, Bomboş çocuk parklarında sallanmayan salıncaklar...

​

Her eksik ses, zihinde yankılanıyor. Bir zamanlar var olanların hayaletleri gibi.
Bu sessizlik, bizi içimize dönmeye zorluyor. Dışarının susmasıyla, içimizin konuşmasını duyuyoruz. Kaybettiğimiz kalabalıklarda bulduğumuz yalnızlık,
Kendi varlığımızı sorgulatıyor. COVID sadece bir virüs değildi.
O, bize bir ayna tuttu. Şehrin boşluğu, insanın doluluğunu yuttu.

Ve anladık:
Sessizlik, çoğu zaman en yüksek çığlıktır.