Yolun başındayken insanın kalbi daha hızlı atar. Belki de bu yüzden, her şey mümkün görünür. Dağların arkasındaki mavilik, sanki elini uzatsan dokunabileceğin kadar yakındır. Oysa gerçek, dağların ardındaki mesafede gizlidir. Adı "zaman" olan bir mesafe.
Yola çıkmadan önce, hayalleriyle büyür. Kendi yalnızlığına meydan okur. Bir gün o dağların ardına varacağını, oradaki her taşın, her gölgenin onun için bir anlam taşıyacağını sanır. Ama sonra yol uzar. Yol, insanı kendisiyle baş başa bırakır. Ne kadar hayal, ne kadar hayal kırıklığı...
O beyaz ev, uzakta, yüreğinin bir köşesinde kalmış bir umut gibi. Bir zamanlar o eve varacağını düşünmüştün. Ama şimdi, sadece durup bakıyorsun. Düşünüyorsun: Yol nereye gider? Gideceğin yer gerçekten var mı? Yoksa her şey sadece senin zihninde uydurduğun bir masaldan mı ibaret?
Yolun başında her insan cesurdur. İsterken, severken, hayal kurarken… Ama her yol, gerçeklerle doludur. Gerçekler, yolun kenarındaki sararmış otlar gibi, sessiz ama oradadır. Yol uzar, rüzgâr eser, zaman geçer. Ve insan, bir sabah kalkıp şunu fark eder:
"Her hayal, kendi hayal kırıklığını içinde taşır. Ama bu hayaller olmadan kim olurduk?"