Bize hep en iyisi olmamız söylendi, değil mi? Daha iyisi, daha hızlısı, daha başarılısı... Sanki dünya "ortalama" kelimesini bir hakaretmiş gibi kafamızın içine kazıdı. Ortalama olmak yetmezdi; yetinmek de zaten zayıflıktı. Oysa, durup düşündüğümde, mükemmel olmak da vasat olmak kadar riskli değil mi?
Hayatta her zaman zirveye oynayanların yüzlerine kazınan o yorgunluğu gördünüz mü? Sürekli daha fazlasını arayan gözlerdeki boşluğu... Mükemmeliyet, bitmeyen bir açlık gibi. Her ulaşılan hedef, yenisini yaratır ve doyum bir türlü gelmez. Oysa ortalama olmak, bu yarıştan çıkıp nefes almak gibi. Kendine dönmek, beklentilerin ağırlığından kurtulmak...
Ama yanlış anlamayın; ortalama olmak, "hiçbir şey yapmamak" demek değil. Bilinçli bir seçim bu. Kendini her konuda tüketmek yerine, enerjini seni gerçekten mutlu eden yerlere yatırmak. "Her şeyde biraz iyi" olmayı kabullenmek ve bununla barışmak. Hayatın seni yıpratmasına izin vermemek.
Düşünsene, bir insan her zaman en iyisini yapabilir mi? Hep zirvede kalmak mümkün mü? Mümkün değilse neden bunu istemeye devam ediyoruz? Bu soru zihnimin köşesinde döner durur. Kendime sorduğumda aldığım cevap hep aynı: Denge. Hayatta her şey denge ile güzeldir. Fazla mükemmel olmak da fazla vasat olmak kadar dengesizdir.
Ortalama olmak, çelişkilerimizi kucaklamak demek aslında. Zayıflıklarımızı sevmek. "Burada iyiyim, orada pek değil" diyebilmek. Bu özgürlüğü tanımak. Mükemmel olamadığımda kendimi suçlamamayı öğrenmek... Ortalama olmak, mükemmel olmaya çalışırken kaybettiğim huzuru yeniden bulmak gibi...
Her konuda ortalama biri olmayı seçmek belki de hayatta dengeli bir şekilde kalmanın en zarif yoludur. Çünkü hayat zaten bir maraton değil mi? Her zaman en önde koşanların varış çizgisine ulaşamadan yorgun düşmesine ne çok şahit olduk. Ortalama olmak; yavaş ama istikrarlı bir adımla, nefesini koruyarak yürümek demek.
Ve belki de en güzeli, "ortalama" olmanın getirdiği hafifliktir. Omuzlarındaki yük azalır. Kendini sürekli birilerine kanıtlama ihtiyacı ortadan kalkar. Ortalama olmak, kendini olduğu gibi kabul etmenin sessiz bir zaferidir. Hayatındaki dengeyi bulmanın en doğal halidir.
Şimdi dur ve düşün. Mükemmel olmaya çalışırken kaç kez kendini ihmal ettin? Kaç hayalini erteledin? Sırf başkaları senden daha iyisini bekliyor diye kaç geceni uykusuz geçirdin? Belki artık bunu sorgulama zamanı gelmiştir. Belki de biraz durup nefes alma zamanı...
Ortalama olmak iyidir. Dengeyi bulmak, huzuru bulmaktır. Ve belki de huzur, hayattaki en büyük başarımızdır.
