Sabahın erken saatleri. Sokak sessiz, ev sessiz, içimdeki ses bile bugün hafifçe kısılmış gibi. Camdan dışarı bakıyorum; gri bulutlar. Havanın tonu gibi, ruhumun tonu da gri bugün. Bir yerden bir koku geliyor. Sobanın üzerinde unutulmuş portakal kabuğu kokusu gibi… Sıcak, eski, güvenli. O an hatırlıyorum: Çocukluğum.
O eski sobanın başında oturduğum günü… Dizlerimi karnıma çekip, sanki dünyayı kollarımın arasına alıyormuş gibi sarıldığım anı. Hatırlıyorum. Ve sonra unutuyorum. Çünkü çocukluk da bir süre sonra unutuluyor. Kimse tam olarak büyüyemiyor ama çocukluğunu da taşımaktan yoruluyor.
Kendime soruyorum: “Nerede kaybettim o çocuğu?” Cevap yok. O çocuk bazen birinin sesinde, bazen eski bir anıda, bazen de bir şarkıda saklanıyor. Onu arıyorum. Ama bulamıyorum.
O çocuğu kaybettiğim yer belki de ilk hayal kırıklığım. İlk güven kırığım. Ya da sevdiklerimden birini toprağa koyduğum an. O an, o çocuk ellerini ceplerine soktu ve sessizce uzaklaştı. Ve ben, o uzaklaşan çocuğun peşinden bakakaldım...
İşte şimdi, yıllar sonra, o çocuk içimde hala bir yerlere oturmuş. Elleri haa cebinde. Beni izliyor. Sanki şunu soruyor bana: Neden böyle oldun? Neden hala birilerini ikna etmeye çalışıyorsun? Neden bu kadar çok korkuyorsun? Neden benden kaçıyorsun?
Ona cevap veremiyorum. Sadece susuyorum. Çünkü çocukluğum bana hala kırgın. Ama bir yerlerde hala beni affetmeye hazır gibi.
