Bir sokak lambası gibiyim bazen. Karanlıkta yalnız bir ışık, ne kadar aydınlatmaya çalışsam da her şeyi göremiyorum. Gerçekliğim, gördüklerimden çok hissettiklerimden ibaret. Kim bilir, belki senin için de öyledir. O taş var ya, hani yerde duran sıradan taş? Benim gözümde bir yolculuğun başlangıcı, senin gözünde ise bir engel. Gerçek dediğin şey, dokunduğun mu yoksa ona yüklediğin anlam mı?
Zihnim bir sahne. Gerçeklik ise o sahnede sergilenen bir oyun. Diyalogların içindeki gizli mesajı mı fark ediyorum, yoksa dekorların ihtişamına mı kapılıyorum? İkisi de olabilir, hiçbiri de. Gerçeği görüp görmediğimi nereden bilebilirim? Belki de her baktığımda gerçeği biraz daha yeniden yaratıyorum. Tıpkı hepimizin yaptığı gibi...
Duyular... O güvenilmez çevirmenler. Gördüğüm, duyduğum, hissettiğim her şey; hepsi dış dünyanın bana sunduklarının bir yorumu. Ama ya yanlış çevirdiyse? Ya gördüğüm serapsa? Ya o gölge, sadece bir çocuğun korkusunu yansıtan bir perdeyse? Gerçek mi bu? Yoksa zihnimin bana oynadığı bir oyun mu?
Geçmiş... Ne çok şey dokudu bu kumaşa. Her anıyı, her korkuyu, her sevinci tek tek işledi. Şimdi o kumaşın desenleriyle geleceğe bakıyorum. Ama o desenlerin ne kadarı gerçek? İki insan aynı manzaraya bakıyor, biri gülümsüyor, diğeri hüzünle içine kapanıyor. Neden? Çünkü geçmişleri, o manzarayı farklı renklere boyadı. Benim geçmişim de seninkinden farklı işte, bu yüzden gerçeklerimiz de farklı.
İnançlar... Onlarsız kim olurduk ki? Ama bazen fark ediyorum, o inançlar birer çerçeve gibi. Gördüğüm her şeyi anlamlandırıyorlar ama aynı zamanda sınırlandırıyorlar da. Gökyüzüne baktığımda bulutların arasında bir şey arıyorum. Ama aradığım şey gerçekten orada mı, yoksa sadece görmek istediğim için mi var? Belki de gerçeklik dediğimiz şey, inançlarımızın üzerine oturduğu bir kumdan kale.
Bazen düşünüyorum, gerçeklik dediğimiz şey bir sanat eseri gibi. Kimi için anlam yüklü bir başyapıt, kimi içinse anlamsız bir karalama. Ben ne görüyorum? Sana ne gösteriyorum? Ve sen ne görüyorsun? Aynı resme bakıyoruz ama farklı şeyler buluyoruz...
Biliyorum, gerçeklik sabit değil. Bir dağ gibi yerinde durmuyor. Daha çok bir nehir gibi, akıp gidiyor. Ve ben o nehrin kıyısında durup, kendi yansımamı arıyorum. Sen de yapıyorsun bunu, değil mi? Ne kadar uzağa baksak da, her zaman biraz kendimizi görüyoruz. Gerçek dediğimiz şey belki de sadece bu: hem bizimle olan, hem bizden bağımsız ve sonunda bir algıyla kabullendiğimiz seçimler gerçeğin ta kendisi...
