Bu hikaye, dün ya da bu sabah yataktan nasıl kalktığımla ilgili değil. Bu oda, bu sessizlik, bu soğuk ciddiyet… Hayatımın her köşesinde karşıma dikilen duvarları nasıl yıktığım, karanlıktan nasıl sıyrılıp çıktığımla ilgili.
Bugünün sabahı, düne ait yaraların izlerini taşıyor belki. Ama biliyorum, bu hikaye yaralarımın değil; benim, karanlıkta kalmaktan korkmayıp, ellerimle o karanlıktan bir ışık örmeye çalışmanın hikayesi.
Hatırlıyorum, dibe vurduğum o anları. Sessizliğimin bile beni terk ettiği, nefesimin bile bana düşman olduğu o dipte… Aynada kendi gözlerimin çıplak gerçekliğiyle karşılaştığım, o soğuk duvar dibinde, beni benimle bırakıp kaçan herkesin ardından, “Ben buradayım,” dediğim anı. O yorgun ama vazgeçmeyen gözlerimi gördüm ve o anda var olmanın bütün çıplak gerçekliğine sarıldım. O, sadece nefes almak değil; beni ben yapan her şeyi yeniden kurmak için verilmiş bir davetti.
Bayramda doğan, cenazesi meyhanede kutlanan bir karakter gibiyim. Kendimi böylesine zıtlıkların içinde çözülürken buluyorum. Kendi küllerimden bir yangın kürüyor, öfkemle yüzleşiyor ve korkumu silahım yapıyorum. Toprak atıyorum! Kendi çöküntülerine hapsolmuş, nefretine teslim olmuş olanların üzerine. Belki biraz da korkularından kaçanlara, kendi kuyusunu kazanlara elveda diyorum her savurduğum avuçta. Ama unutmuyorum, her kapanan yara, her atılan toprak beni biraz daha yeniden filizlendiriyor.
Bugün, içimdeki o küçük tohumun çatırdadığını hissediyorum. Korkmuyorum, bırakıyorum sarsın her yerimi o yeşil kökler. Tuttuğum dallar beni taşır, dökülünce yapraklarım bana yeni bir bahar vaat eder. Hayatın ciddiyeti, sessizliği ve zorlukları, öğretmenlerim oldu. Ve ben, bu karanlığı, o öğretmenlerin sesini dinleyerek geçtim.
Hayatın sert tarafına alışıp eğilmeyen, rüzgara kafa tutan bir diken gibiyim. O diken benim. Ve bu kez, köklerimi derine salmaya hazırım. Sarıyorum her şeyi. Her yerimi sarmasına izin veriyorum.
Biliyorum, bazen yoruluyorum. Ama her şey bu kadar ciddiyken bile kendime bir tebessüm şansı tanımayı unutmuyorum. Bu hayat, dışarıdan seyreden biri için karmaşık bir roman olabilir. Ama ben, o romanı yazan kalemim. Hikayemi yüreğimin her köşesine kazıyorum.
Ve unutma: Toprağın altında ne varsa, bir gün üzerine de çıkar. Ben sadece hayal ediyor, çabalıyor ve kendimi büyütüyorum. Tohumumun filizlendiği anın tüm o sessizlikleri bastıracağına eminim.
Ve unutma: karanlıktan gelenler, ışıktan korkmaz...
