Aile Bağları ve Yararları

Aile olmak... Tam olarak ne demek ki? Kan bağıyla mı? Yoksa gerçekten biri seni koruyacak, sana sarılacak, her ne olursa olsun orada olacak mı? Bazen, bir pastanın üzerindeki muma düşen gözyaşı gibi. Kimse görmez ama o damla, içini yakar.

Odamda yalnızım, bu yalnızlıkta belki de en çok düşündüğüm şey. Kimi zaman, dilenmeden var olduğunu bildiğin bir sevgi bu. Sözlerle anlatamıyorsun ama hissediyorsun.

Gerçekten neyi seviyoruz biz? Her şeyden önce, bu güven ne? Bir çınarın altında sırtını yasladığın zaman mı? Belki de gerçek aile bu... Gözlerini kapatıp kendini güvende hissedebilmen.

Ama şimdi düşününce, aile demek sadece sevgi demek değilmiş. Aile olmak, bazen içindeki o korkuyu da taşımak demek. Her şeyin temeli, yanlış anlamalardan, beklenmedik kırılmalardan şekilleniyor. Sevgiyi başka bir biçimde gösteremediğin zaman, o güven yerini acıya bırakıyor. O acı, her seferinde biraz daha büyüyor.

Aile bir kimlik meselesi... Ama kimliğini nasıl inşa ediyorsun? Güvenle mi, acıyla mı? Kimliğin, içindeki bütün yaraların birleşimi mi? İyi niyetle yapılmış yanlışlar… Hepsi burada, içimde… O iyi niyetle yapılan hataların ne kadar derin yaralar açtığını fark ettiğimde, bu sefer başka bir şeyle yüzleşiyorum. Kimlik, sadece olumlu anlardan değil, kayıplardan da oluşuyor. Hatalardan… O kadar çok şey birikti ki... Genelde sevgi denen şey, yanlış anlaşılan bir davranışa dönüşebiliyor. O kadar kolay kırılıyoruz.

Ama işte bu çelişki… Hem güvenin kaynağı, hem travmanın kökü. Bir taraftan güvendiğin insanlar seni kırabiliyor. O kadar yakınsınız ki, işte o yüzden daha çok acıtıyor. Belki de büyümenin, olgunlaşmanın en zor yanı bu. Hem sevmek hem kırılmak. Hem güçlü olmak, hem kırılgan. İkisini de içselleştiriyorsun, bir şekilde.

Bir gün, her şeyin bir anlamı olduğunu hissediyorsun ama sonra o anlam, kendini savunmaya geçiyor. Aile, tüm bunların kesişim noktası. Hem dünyaya nasıl uyum sağladığının aynası, hem de bu uyum sağlama sürecinde yaşadığın o çatışmaların ve kırılmaların yansıması. Bu yüzden aile demek, sadece sevgi değil. Hayal kırıklıkları da var. Hatalar da var. Ama her şeye rağmen, var olabilen tek şey o bağ. Ve belki de gerçek aile, bu karmaşanın içinde kendini bulabilmektir.

                       photo by ysngngr - yasin güngör